Ο Thomas G. Ewald Αναφέρεται στο βιβλίο του «Judas and the Criminal Mind».
Ο καθένας έχει πρόσωπο τύπου Ιούδας. Η αναγνώρισή τους θα μας έφερνε μεγάλη αφύπνιση. Και όπως ο Ιούδας, ένα στα 25 άτομα μπορεί να χαρακτηριστεί κοινωνικός. Πρόκειται για μια παγκόσμια επιδημία.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση, ή βλάπτουν σοβαρά στην καλύτερη περίπτωση.
Κάνουν εγκλήματα χωρίς ενοχή και αφήνουν θρυμματισμένες σχέσεις στο πέρασμά τους. Τα αντικοινωνικά άτομα - όπως ο Ιούδας - δεν έχουν καμία σχέση με τα ηθικά ή νομικά πρότυπα της κοινωνίας. Γοητεία και εξαπάτηση είναι οι δεξιότητές τους. Η επιδημία του εγκλήματος στον πολιτισμό μας φωνάζει για βοήθεια για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση των αντικοινωνικών προσωπικοτήτων που κινούνται μεταξύ μας.
Έχουν ξεγελάσει τους περισσότερους από εμάς, με τέτοια ταχύτητα. Σαν την ταχύτητα με την οποία οι απόστολοι φαίνεται να υποκύπτουν στην επιθυμία για ύπνο (Λήθη).
Ερμηνεύοντας την διαδικασία της "θολότητας" που λειτουργεί, οι άνθρωποι δεν αποφεύγουν να παραδεχθούν ότι δεν αποτυγχάνουν, δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι είναι αδύναμοι ενάντια σε κάθε αγωνία, έστω και αν αυτή η αντιπαλότητα δεν είναι παρά λίγα λεπτά, οι περισσότεροι έχουν εκπαιδευτεί από γενεές να προδίδουν τον εαυτό τους.
Ο Andrea Seek, Cambridge, Congregational στη Μασαχουσέτη, αναφέρει ότι.
Επιδιώκουμε να είμαστε καλοί, ορκιζόμαστε ότι θα είμαστε καλοί, ακόμη και αν σκεφτούμε:
"Όταν "Λέμε" Δεν θα το κάνω. Δεν θα το ξανακάνω. Ποτέ δεν θα το κάνω, ανεξάρτητα από το τι μου κοστίζει. Έχω στερέψει το γεγονός ότι είμαι ενάντια στη δυνατότητα να κάνω κάτι τόσο άσχημο και τόσο εξωφρενικό ... "και ταυτόχρονα το ξανακάνουμε”. «Θα φανταστώ ότι οι άνθρωποι που προδίδουν για κάποια αιτία σκέφτονται σαν τον Ιούδα», είπε. "Είναι τόσο πεπεισμένοι για την ορθότητα της αιτίας τους ότι η προδοσία αξιών και ανθρώπων φαίνεται να είναι το μεγαλύτερο αγαθό."
Σε μια άλλη οπτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χαρακτήρας του Ιούδα, και των πρωτοπαλίκαρων του Ιησού, δεν είναι έξω από τον καθένα μας, είναι πλευρές του εαυτού μας και όσο να αποφεύγουμε να συμφωνήσουμε με αυτό, ας αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε προδώσει τα “θέλω” μας για τα “πρέπει” των σημαντικών άλλων στη ζωή μας. Άλλα και πόσες φορές αποκρύπτουμε την αλήθεια για συμβολικά τριάκοντα αργύρια, και πόσες στιγμές μένουμε στην σιωπή επιτρέποντας την κάθε κακοποίηση να διαπράττεται. Πόσο αγαπούμε και φθονούμε τελικά;
Ίσως γι 'αυτό ο Ιούδας παραμένει τόσο δημοφιλής, αν αυτός είναι ο σωστός όρος γι' αυτό. Εκπροσωπεί την αγάπη που αρχίζει να αρρωσταίνει και διαστρεβλώνεται. Λειτουργεί για όλους όσους αγαπούσαν κάποτε και στη συνέχεια αποφάσισαν ότι δεν το κάνουν πλέον. Η αγάπη που μετατρέπεται σε μίσος, κάνει μόνο ένα μικρό βήμα προς την προδοσία.
Και πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι γενναιόδωρος ώστε να παραδεχτεί ότι πράττει λάθη; Η γενναιοδωρία σημαίνει να αναλάβουμε μια συνεχή ευθύνη για την ανάπτυξη και την ευημερία όλων. Προφανώς, αυτό το αίσθημα ευθύνης μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους.
Δεν αλλάζει το νόημα αυτού του όρου, αν μας ενδιαφέρει μια συλλογική συνθήκη για υγιή συμφιλίωση τόσο της ατομικότητας μας όσο και του κοινωνικού γίνεσθαι.
Η γενναιοδωρία είναι ένα μέσο με το οποίο μπορούμε να κερδίσουμε ισορροπία, επίγνωση, κατανόηση, αποδοχή, συγχώρεση, με περισσότερους τρόπους από έναν. Η αναγνώριση της μπορεί να θεραπεύσει κάποιες από τις απώλειες μας.
Πιστεύω ότι η γενναιοδωρία είναι ένας τρόπος επίλυσης προβλημάτων αυτοσεβασμού που μπορεί να δημιουργήσει εσωτερικά την συλλογική ΕΙΡΗΝΗ.