Στο ερώτημα που μου έχει τεθεί από αρκετούς ανθρώπους
" Πως έγινα ψυχοθεραπεύτρια'?
Σε απάντηση μου πιάνω τον εαυτό μου κάθε φορά να αναδύονται μνήμες από την μακροχρόνια διαδρομή μου ως θεραπευόμενη, είτε γιατί ως μονογονεική οικογένεια ήρθα αντιμέτωπη με τον φόβο των διαφορετικών ρόλων που καλέστηκα να λειτουργήσω μεγαλώνοντας δυο μικρά παιδιά, είτε μετέπειτα ως εκπαιδευόμενη στα e-learning προγράμματα ψυχολογίας και το μεταπτυχιακό μου στην ειδίκευση της Σχεσιακής Ψυχοθεραπείας, παρατηρούσα ότι τα ζητήματα που με απασχολούσαν είχαν πολλά κοινά σημεία με ανθρώπους που ερχόμουν σε επικοινωνία.
Προσωπικά για μένα η ψυχοθεραπεία είναι γένους θηλυκού, (αν μπορούμε να δώσουμε ένα γένος), είναι η αγκαλιά που ζητά ο καθένας μας να ακουμπήσει τις σιωπηλές τραυματικές πλευρές του, είναι το κράτημα που δεν μας δόθηκε όταν και όπως το είχαμε ανάγκη.
Είναι το ταξίδι για την προσωπική μας Ιθάκη και ως Οδυσσέας το ταξίδι της προσωπικής μας αναζήτησης ξεκινά απ τις Σειρήνες, την κατάσταση που καταλαβαίνουμε ότι χάνεται η ισορροπία μας. Θα περάσουμε από πολλούς Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, και κάθε φορά που θα βρίσκουμε εμπόδια θα θέλουμε να δραπετεύσουμε να γυρίσουμε πίσω.
Βρέθηκα αρκετές στιγμές σε αυτό το σημείο και γνωρίζω πως είναι. Γνωρίζω πως είναι να κόβεις και να ράβεις με όλες τις διορθώσεις, τις αλλαγές, τις παραγράφους και τις επεξεργασίες, να συναρμολογείς κομμάτια που δεν είναι όλα δικά σου.
Μα...Όσο δύσκολο και αν είναι, η δέσμευση, είναι εκείνη που θα δημιουργήσει την υπέρβαση γιατί....... Το ταξίδι της ψυχοθεραπείας είναι η τέχνη που υπερβαίνει την γραμμικότητα, τα κλισέ των θεωρητικών προσεγγίσεων, είναι η τέχνη της συνοδοιπορίας με εκείνον -η (θεραπεύτρια-τη) που έχουμε επιλέξει, να μας συντροφεύσει στο ταξίδι μας είναι το κράτημα σε κάθε λύγισμα μας, είναι η ώθηση σε κάθε ξεκίνημα μας, είναι η διαδρομή που οδηγεί στην ποιο καθαρή και ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ προς τον εαυτό μας.
Στην προσωπική μου θεραπεία λειτούργησα συνδυαστικά την Σχεσιακή Θεραπεία με τη Σπειροειδής Κίνηση, κάνοντας λεπτό- χειρουργικές επεμβάσεις προς τα ντροπιαστικά μοτίβα (μυστικά) του εκεί και τότε αναγνωρίζοντας πως λειτουργούν στο εδώ και τώρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η τέχνη της ψυχοθεραπεία, είναι τα βήματα-μαθήματα που κάνουμε για να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε τις τραυματικές πλευρές μας, είναι η επανόρθωση, και επούλωση για να συναντηθούμε με το αγνό κομμάτι του εαυτού μας, την πλευρά που κατοικεί η ΑΓΑΠΗ (Αγάπη προς τον εαυτό και προς τους άλλους), είναι η συμφιλίωση με τα τρομακτικά μοτίβα που έχουν κτιστεί στο μεγάλωμα μας. Κάθε συμφιλίωση και ένας άθλος, κάθε αναγνώριση και μια επίγνωση, κάθε βήμα και μια απελευθέρωση, γι' αυτό η ψυχοθεραπεία είναι τρόπος ζωής, και σε αυτό τον τρόπο ζωής χρειάζεται να βρούμε θεραπευτή-τρια συνοδοιπόρο που μπορεί να ακούσει, να κατανοεί, να έχει ενσυναίσθηση, να συνοδοιπορεί στα οικογενειακά θραύσματα μας ........
Τα οικογενειακά θραύσματα κάθε μη αναγνωρισμένου πένθους απώλειας σηματοδοτούν τα ρήγματα ή τις ευαλωτότητες που μεταφέρουμε μαζί μας στις μελλοντικές σχεσιακές διαδράσεις.
(Lyon, Berley, & Klassen 2012)
Ο Kuchuck, (2014) αναφέρει ότι η πρόκλησή μας ως Σχεσιακοί αναλυτές δεν είναι να παλέψουμε για πράγματα ακατόρθωτα- δηλαδή την εξαφάνιση της υποκειμενικότητάς μας (το μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας είναι ασυνείδητο και επομένως πέρα από τον έλεγχό μας) ή την επίτευξη της ουδετερότητας ή / και την επίτευξη "τέλειας" κλινικής τεχνικής και συμπεριφοράς- όποια κι αν είναι αυτή.
H αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε χώρο και να ανακαλύψουμε στο μέγιστο βαθμό τα ανάρμοστα και γεμάτα ντροπή μέρη του εαυτού μας και των άλλων.
Θα είναι τιμή μου στο δικό σου ταξίδι αναζήτησης να είμαι η επιλογή σου ως θεραπεύτρια συνοδοιπόρος.